Esto que escribo hoy es porque me lo pide mi cuerpo, mi corazón, y mis sentimientos siempre quiero y trato de informarme de todo lo relacionado sobre el Alzheimer y pienso que no hay proceso mas cruel y el cual arrastra sin remedio a toda la familia, psicológicamente y sentimentalmente, y es por eso que quiero poner estas letras, ya que esas personas necesitan todo el apoyo que sea posible, como quienes tengan que estar a su lado con mucha fuerza día a día, ya que no hay otra enfermedad que te haga ver tan claro lo que somos en realidad y contemplar a tu ser querido y no tenerlo como siempre lo tuvimos a nuestro lado, cuando todo lo que queremos es lo mejor para ellos eso es muy duro,
por eso tenemos que darles a cada cosa su lugar y momento y reconocer el tesoro que tenemos los que podemos saber donde estamos en esta vida a pesar de nuestros muchos olvidos de todos los días, lo
escribo hoy porque mañana es un día especial y quiero de esta manera expresar que valoro todo lo que tengo hasta ahora y doy todo mi apoyo con mis sencillas palabras a esas personas que la vida los pone en esta etapa tan cruel ya que le quita lo único que es nuestro y nada mas que nuestro, que son los recuerdos y la capacidad de reconocer lo que mas queremos ¿hay algo mas cruel? que te quiten esa dignidad, por eso mas que nunca digo que sepamos valorar lo que dios nos da de momento y muchos besos con todo mi cariño para las personas que la vida los puso en esa situación, y pensar que a los demás ya nos va ir poniendo si no es en esa es en otra lo único que se necesita es tiempo, tiempo que depende de nosotros de como dejemos pasar los días sin hacer cosas que están en nuestras manos, que debemos obligarnos a vivirlo y no dejarlo pasar, nada mas ya se que es triste pero esto es lo que me apetecía escribir y así lo hago, para quedarnos con el mensaje los que podamos hacerlo...

A las personas que Dios la vida o no se que los pone en esta situación que piensen que todo quedara en un recuedo.

El Alzheimer es como decir ..Que paren el mundo que me quiero bajar

Estas memorias y estos olvidos que juegan a la escondida (Marrio Benedetti)

stellamaris815 Sada













2 comentarios:

mconsuelopicos dijo...

De novo intentando, facer un comentario, pero ultimamente non sei que pasa que non sae.
Este relato fíxome chorar, ninguén sabe ese sufrimento, nadamais que os que tivemos ese problema na familia e ningún apoio, soio loitar e sufrir horrores sin ningunha información nin consolo,sufrir as 24 horas do dia, e velos debatir a eles que tampouco entenden o que lles pasa porque nalgún pequeniño intre danse conta que algo na sua cachola non vai bén.
E moi certo que todos necesitan moito apoio, e sobre todo que alguén sustituia a momentos as persoas que lles toca esa loita, pois sin remedio quedamos tocados tamén en moitas cousas.
Moitos bicos, e moita sorte pra que a ninguén lle toque semellante loteria.
Con moita dor por todos eles, e pedindo a ciencia, que atope o remedio.

Abrazos!!! de corazón!!!

stellamaris815 dijo...

Todo lo que se pueda hacer,o decir,todo es poco para lo que es ese tema,pero lo tenemos que afrontar,y luchar con todo lo que este en nuestras manos pero nunca pasar por alto ,un abrazo para ti con cariño

Publicar un comentario