11 DE febrero DE 2010

escribo esto por el motivo que quiero que quede escrito esto que pienso antes del día 16 es el día que vamos los del aula para el concurso a nivel nacio
nal Mayores con iniciativa y quiero decir lo que siento antes de ese día que para mi es importante ,y como no va ser si en la vida me imaginaria que podría llegar hacer lo que tanto me gusta que es contar cosas como lo hago en mi blog. bueno eso de mio, no lo siento así ya que tengo que decir lo que pienso como lo hago siempre, es tanto mio como de quien me ayudo tantas veces para que pudiera darle esta imagen que tanto me gusta quería que se pareciera a mi y lo conseguimos así tengo que decirlo es como soy yo ni mas ni menos tiene a la vista pinta de romántico,y cursi pero no me importa ya que lo cursi también es bonito lo escrito en el es todo lo que sentí y siento y fue creado cuando mas necesitaba decir cosas que no podía ni quería callar, y se que si lo pienso a lo mejor me lanzo un poco pero si no fuera así no seria como soy yo, siempre me ayudaron mis profesores pero mi gran complice en esto fue Victor el dinamizador de Sada siempre quiso que aprendiera y asi me lo demostró muchas veces ,y el merito es que no fue fácil enseñar a una persona que no tenia casi nada de idea de como se escribe, ni de las faltas pero el lo consiguió seguiré escribiendo cuando pase el día 16 de Febrero día que se eligen las tres iniciativas donde estamos seleccionados como finalistas con dos cosas ,memoria de los oficios y expresa te a través de tu blog, que pasan a la final del concurso Mayores con Iniciativa.y debo decir que si alguien se merece ganar y por el quisiera que fuera así es mi colaborador en esto, por su amabilidad siempre a la hora de tratar con gente mayor como yo que sin querer a veces somos un poco peso pesados .y se que mis compañeros de aula pie san como lo hago yo .seguiré...

17 de Febrero de 2010

Y hoy el día después escribo a mi manera todo lo que me hace sentir viva con su lado bueno y el otro lado que veo yo, no pasamos a la siguiente final, y f
elicito desde a aquí a las personas que ayer lo consiguieron,personas entrañables que me emociono la ilución que transmitían todos y como los entiendo!!
mi apoyo total para la final de Madrid mucha suerte y estaré pendiente . y con lo que me quedo para mi es lo que sentí con todo el grupo del aula sentí tod
o en compañerismo de todas las personas de mi edad que nos gusta compartir cosas, hablar de temas de nuestra edad por eso es tan importante todo lo que nos involucramos en estas actividades que siempre están animándonos Lucia y Victor, ah..y no dudemos somos nosotros los que mas ganamos sin duda ninguna me despido dando todas mis buenas vibraciones a los que se van a Madrid y con una frase que tenia pensado decir si esto terminara de diferente forma..un saludo

TODOS NECESITAMOS ALGUNA VEZ UN COMPLICE, ALGUIEN QUE NOS ALLUDE A USAR EL CORAZOŃ (Mario
Benedetti)


(Foto de los compañeros de aula de Sada y Alcalde)

stellamaris815


4 comentarios:

mconsuelopicos dijo...

¡Xa lin o blog!
Pero o premio xa o tivemos todos, os que nos gusta este medio dende o mesmo intre que nos ensinaron a utilizalo.
Sentímonos coma con zapatos novos
¿ou non ? creo que a nosa idade e un dos premios mais valiosos que atopamos, e a sorte como dis de contar con xente de interes incondicional pra ensinar, Pero sinto un anaquiño de "celos"jejeje
¡nos non temos a Victor!

stellamaris815 dijo...

Lo que dices de zapatos nuevos eso mismo sentia cuando aprendi y volvi a sentir esa ilucion por hacer algo que te gusta y ves que lo estas logrando pero sin estos dinamizadores que tenemos en Sada no se si lo hubiera logrado, el anaquiño de "celos" lo siento ahora lo tenemos aqui y espero que sea por mucho tiempo pero eso depende de otros... un saludo muy cordial para mi amiga virtual chau..seguiremos intentandolo para la proxima..

Anónimo dijo...

¡Póis sí!! unha mágoa que non ganases....pero o traballo féito con gusto e mói importante...e ter o tan querido Victor considero que é o mellor premio que podedes ter. A seguir adiante, saudiños.

Víctor dijo...

Xa será menos, ese Víctor non pode ser tan majo... ;)

Como me gustou esta entrada e os vosos comentarios, pero quédome con unha frase:

"o premio xa o tivemos todos, os que nos gusta este medio dende o mesmo intre que nos ensinaron a utilizalo"

Canta verdade hai nesa frase! Pero haille que engadir esa ilusión e ganas que vós lle poñedes, sen elas non sería posible. E xa postos, unha reflexión: cando dicides que vos axudo/axudamos e que sen a nosa axuda (dinamizadores) non sería posible pode que sexa certo, pero se vós non tivérades esa ilusión, ganas e cariño que transmitides posiblemente tampouco sería posible o noso traballo.

Un bico moi forte para as tres!

PD: Estela, tiña varias entradas túas atrasadas, só comento nesta pero xa están todas lidas, e como che dixen xa moitas veces, estás feita unha crack, cada vez está mellor o teu blog!

Publicar un comentario